Przyjaźń – według Arystotelesa, jedna z cnót[1], chociaż, w przeciwieństwie do cnót kardynalnych, nie jest ona cnotą normatywną. Filozof ten twierdzi także, że istnieje kilka rodzajów przyjaźni: idealna (teleia philia, będąca wartością samą w sobie), oraz takie, z których każda ma spełniać pewien cel (przyjemność lub użyteczność).
Większość ludzi uważa, że ich przyjaciele dobrze ich znają. Jednak badania wykazały, że w większości przypadków jest to złudzenie związane z chęcią poprawy samooceny[2]. Wierząc, że przyjaciołom zależy na nas, budujemy poczucie własnej wartości.
Przyjaźń w kontekście socjologicznym jest silnie związana z nieprzyjaźnią. Wspólny wróg bardzo skutecznie cementuje więzi między przyjaciółmi, a jednym z narzędzi służących do tego jest plotka[3]. Przyjaciele mają tendencję do wyolbrzymiania negatywnych cech swych nieprzyjaciół i pomijania ich cech pozytywnych.
Zawieranie przyjaźni odbywa się w różny sposób, zależnie od kultury i powiązań religijnych. Niektóre przyjaźnie są zawierane poprzez zapytanie: "Czy chciałbyś/chciałabyś zostać moim przyjacielem" lub w inny podobny sposób, czasem towarzyszą temu obietnice i przysięgi. Coraz rzadziej spotykana jest formuła braterstwa krwi.
Z badań wynika również, że przyjaźń może mieć tło genetyczne: najsilniejsze więzy łączą nas z ludźmi genetycznie do nas podobnymi[4][5]. Może to jednocześnie tłumaczyć istnienie uprzedzeń rasowych i innych form ksenofobii.
Sam akt nawiązywania przyjaźni ma również podłoże biologiczne – jest ściśle związany z tzw. pierwszym wrażeniem. Z badań wynika, że nieświadomą decyzję o chęci bliższego poznania danej osoby podejmujemy w ciągu zaledwie 10 minut od pierwszego z nią kontaktu[6].
Przyjaźń według bp Pelczara
Zdaniem św. bpa Józefa Sebastiana Pelczara, są pewne warunki dla przyjaźni:
- zbliżenie serc
- wymiana dóbr między osobami
- podobieństwo temperamentów i charakterów
Bp Pelczar rozróżnia między przyjaźnią duchową (jego zdaniem dobrą) a zmysłową (jego zdaniem niebezpieczną dla życia duchowego, np. dla zakonnic)[7]:
|
Przyjaźń zmysłowa |
Przyjaźń duchowa |
rozmowy |
rozmowy błahe, całymi godzinami |
nie szukanie rozmów długich i czułych |
pragnienie serca |
spojrzenie ogniste, słowo słodkie |
wszystko skromne: oko, język, zachowanie |
tęsknota |
nieustanne pragnienie bycia z drugą osobą, ciągła myśl i marzenie o drugiej osobie |
tęsknota umiarkowana, poddana wyższej woli |
zazdrość |
zazdrość o osoby trzecie |
brak egoizmu |
ocena drugiej osoby |
błędy drugiej osoby uważa się za cnoty |
nie potępia się błądzącego, ale potępia błąd i stara się upomnieć przyjaciela |
komunikacja |
umacnianie się pochlebstwami, podarunkami |
ta przyjaźń nie używa ani nie potrzebuje pochlebstw, podarunków |